Jack wilde uitvogelen of een cursus ‘Omgaan met Kritiek’ aan mij besteed zou zijn en in verband met deze zoektocht wilde hij voor deze keer dat ik bij hem thuis kwam. “Niet om het een of ander, maar ik behandel je liever in mijn eigen praktijk.” We maakten een afspraak en ik ging naar hem toe. In de behandelkamer stond een sofa en Jack gebaarde mij hier op te gaan liggen. Ik deed wat mij gevraagd werd en hij nam plaats in een stoel naast mij. We konden elkaar net niet aan kijken. “Zonder oogcontact praat het gemakkelijker”, zei hij.
De sessie kon beginnen. “Heb je van het zomerweer genoten?” vroeg Jack. Ik had daar niet specifiek een mening over, maar al denkende kwam ik tot de slotsom dat ik het een fantastische zomer had gevonden. Het weer was af en toe wat grillig geweest wat de nodige aanpassing vergde, maar het had mij niet aan creativiteit ontbroken. “Oké”, zei Jack. “Vind je het belangrijk dat anderen net zo over het zomerweer denken als jij, of maakt je dat niet uit?” Natuurlijk maakte mij dat niet uit. Iedereen mag vinden wat hij of zij wil. Vrijheid blijheid. “Oké”, zei Jack. “Nu iets anders. Als iemand ergens een ander oordeel over heeft dan jij, hoe reageer je dan?” Dat zei ik net toch, geen probleem. Het gebeurt doorlopend dat je het niet met elkaar eens bent. Zoveel hoofden, zoveel zinnen. “Oké”, zei Jack. “Maar als mensen persoonlijk worden en zich tegenover jou over een bepaald onderwerp kritisch uitlaten, hoe reageer je dan?” Dat hangt er van af hoe die kritiek geuit wordt. Als iemand mij helemaal verkeerd begrijpt, dan probeer ik daar wel enige nuance in aan te brengen. Dan wil ik daar althans wel de kans voor krijgen in de vorm van een feedback. Alleen wordt dit lastig als je via een anonieme brief wordt neergesabeld en je geen flauw idee hebt van wie die brief afkomstig is, zoals mij dat een paar weken geleden is overkomen. Je gaat toch proberen uit te vlooien wie hier achter zit of zitten. Je ontwikkelt toch een bepaalde achterdocht. Was hij het of zij? En dit allemaal naar aanleiding van mijn voorwoord in de vorige Nieuwsbrief. Die anonieme brief was een regelrechte aanval op mij als voorzitter van de wijkraad. Maar eigenlijk zegt zo’n brief meer iets over de afzender dan over de ontvanger. Die botheid alleen al. “Goed zo. Stop er maar mee. Jij hebt zo’n cursus niet nodig. We gaan lekker anoniem in onze favoriete tent een hapje eten”, opperde Jack, mijn steun en toeverlaat. (Tineke Dijkstra)